Pas główny z klamrą

Pas główny był jednym z najważniejszych elementów ekwipunku/ubioru. Dlaczego "ekwipunku/ubioru"? Ponieważ pasa głównego nie da się jednoznacznie zakwalifikować w tej terminologii - był on bowiem zarówno elementem munduru wyjściowego (ciężko go zatem w tej sytuacji określić mianem ekwipunku), jak i podstawowym elementem munduru polowego, na nim bowiem mocowano większość detali oporządzenia (chlebak, ładownice, bagnet, itp.).

Pas niemiecki z okresu II wojny światowej wykonywany był z grubej na 4-5mm i szerokiej na 45mm skóry. Długości pasów występowały w zakresie 80-120cm, ze skokiem długości o 5cm pomiędzy kolejnymi długościami. Wykonywany był mizdrą na wierzch - w przypadku pasów polowych, oraz licem na wierzch - w przypadku pasów paradnych i policyjnych. Na jednym z końców pasa zaszyty był hak (początkowo aluminiowy, w toku wojny zamieniony na stalowy) służący zapinaniu do klamry, przy drugim końcu przyszyty był skórzany, dziurkowany język (w którym znajdowało się 7 rzędów dziurek, co ok. 2cm), służący mocowaniu klamry i regulacji długości pasa. Pod koniec wojny wytwarzano tańsze pasy bez języka, z dziurkami w samym pasie głównym. Wykonywano również zastępcze pasy z Presstoffu z przynitowanym blaszanym hakiem i skórzanym (czasem papierowym) językiem lub nawet dziurkowane bezpośrednio. Warto nadmienić, że pasy partyjne już wcześniej miewały nitowany hak, były jednak skórzane.

Pasy występowały w dwóch kolorach: brązowym - dla Luftwaffe o policji oraz czarnym - dla Heer, Waffen SS, a w późniejszym okresie również dla Luftwaffe.

Na osobne omówienie zasługują pasy tropikalne i zastępcze pasy parciane. Obie wersje wykonywane były z grubej party szerokiej na 45mm, w kolorze oliwkowym lub piaskowym. Analogicznie jak w pasach skórzanych, na jednym z końców zaszywany był hak - ten jednak zawsze był stalowy i dodatkowo innego typu, niż w pasach skórkowych. Parta w miejscu cięć, była obszywana maszynowo cienką dratwą. Takie rozwiązanie zapobiegało pruciu się party. Pasy tropikalne posiadały parciany język z wyciętymi i obszywanymi dziurkami. Późnowojenne pasy zastępcze miały język skórzany.

Wczesny pas Luftwaffe - aluminiowy hak oraz aluminiowa klamra I wzoru.

Późny pas Luftwaffe - rozpoznawalny dzięki stemplowi L.B.A. (Luftwaffe Bekleidung Amt). Ten egzemplarz ma cechy późnowojenne tj. dziurkowanie w głównej części pasa. Zwraca uwagę hak stosowany w pasach tropikalnych. 

Parciane pasy - tropikalne i późnowojenny. Widać ponadto  stalowe klamry Heer ze skórzanymi językami. 

Granatowy pas parciany. Podobnie jak w innych egzemplarzach oporządzenia parcianego w tym kolorze, przypisanie jego użytkowania wyłącznie przez Luftwaffe jest dyskusyjne.

Oszczędnościowy pas ogólnowojskowy.   

Powrót