Mantel
Płaszcz
Płaszcz M35 aż do momentu wprowadzenia parek zimowych był podstawowym elementem ubioru zimowego. Pozostał on jednak w produkcji aż do końca wojny.
Zgodnie ze zwyczajem (który jednak znajdował swoje odzwierciedlenie w regulaminie) w Luftwaffe płaszcz był zwykle noszony częściowo rozpięty. W tym celu odpinano 3 górne guziki i rozkładano poły na bok. W chłodniejsze dni noszono go zapiętego pod szyję. Istniała możliwość postawienia kołnierza i zapięcia go specjalnym językiem.
Przy tylnym rozcięciu płaszcza znajdowały się guziki umożliwiające spięcie obu stron płaszcza, co zapobiegało falowaniu materiału w czasie wiatru (co było szczególnie przydatne w czasie warty, gdyż zwiększało to komfort cieplny użytkownika). Dodatkowo z przodu i z tyłu, przy krawędziach poł znajdowały się haczyki umożliwiające podwieszenie ich w czasie marszu.
Każdy płaszcz miał długość dostosowaną do wzrostu żołnierza. W trakcie produkcji dolna krawędź płaszcza nie była wykańczana, by po pobraniu go przez żołnierza krawiec mógł dostosować jego długość dla każdego indywidualnie.
W modyfikacji płaszcza do wersji M42 zmieniono nieco jego konstrukcje i dodano sukienny kaptur zapinany pod kołnierzem.
Całkowicie zapięty płaszcz M35.
Płaszcz M35 z częściowo rozpiętymi połami.
Płaszcz M35 - widok z tyłu.
